martes, 29 de julio de 2008

Poesía

Buenas. Otra vez estoy aquí para exponer otra de mis poesias de antaño. En general no suelen ser muy alegres (ya lo habreis comprobado), incluso en una ocasión una muy buena amiga del colegio me dijo que cuanto más triste estaba mejor me salían. Por eso he intentado hacer alguna un poco más alegre, para que haya un poco de todo. Además, yo no soy una persona tan triste como parece, sino lo contrario. Soy de las que ven la "botella medio llena".
La de hoy refleja lo que sentía sobre los problemas que pasaba por entonces Afganistán. Era sobre el 2002 más o menos. Todo el mundo estaba muerto de miedo por una posible tercera guerra mundial... yo también.

Afganistán

Sol, tierra, aire,
un pais devastado por la guerra,
un pais de hambre.

Calor, polvo, viento,
y un sudor que recorre por tu piel
y te come por dentro.

Miseria, armas, fuego
y un sinfín de normas absurdas,
una vida de infierno.

Eso es la guerra:
hombres, mujeres, niños y abuelos,
pobres inocentes que no tienen futuro,
que anhelan un cielo prometido,
que viven llorando sus muertos.
____________________

miércoles, 23 de julio de 2008

Poesía

Ya va siendo hora de que vuelva a poner alguna poesía más. Ésta es de las más recientes, la hice este mayo pasado.

Soledad

No te vayas marinero
deja tu barca en la arena,
no me dejes esta tarde
aturdida con mis penas.

Dame sólo un poco
de la brisa de tus viajes,
es como un abrazo
que rodea mis pesares.

No te vayas y me dejes
solitaria en esta tierra,
quiero sólo un instante
disfrutar de tu presencia.

Porque al alejarte
sentiré el vacío
que entre tú y yo
dejan las olas muertas.

No me dejes esta noche
tú y tu sombra me acompañan,
espera un poco más,
sólo hasta mañana.

No te vayas marinero,
deja en la arena tu barca.
______________

mayo 2008

domingo, 20 de julio de 2008

El Renaixament a Prato

Fui al Caixa Forum de Barcelona a ver la exposición de cuadros del Renacimiento italiano más concretamente en la ciudad de Prato. Si lo comento aquí es por considerar que vale la pena irla a ver. Al menos a mi me gustó. Me gusta contemplar los colores, la luz, las composiciones, las pinceladas... Había nombres como Daddi, Buti, Caracciolo, Conti, pero el que más destacaba era Filippo Lippi. En principio no conocía estos pintores, pero viendo sus cuadros te situas enseguida porque ves en cada uno tendencias de artistas más conocidos de la época. Estoy hablando de los siglos XIV,XV,XVI,XVII, época de esplendor de la pintura italiana. Lo que pasa es que cuando oimos hablar nos centramos en Florencia. Esta exposición muestra la pintura en estos siglos de la ciudad de Prato y por eso podemos ver reflejado en ella cuadros que nos pueden recordar un Leonardo da Vinci, Caravaggio...

He aquí alguna muestra.

Madonna con dos ángeles -  Fra Filippo  Lippi - artelista.com

sábado, 19 de julio de 2008

Locura en prosa

Un día me atreví a escribir en prosa y todavía no sé cómo salió esto. Me animó un amigo y del libro que leía por entonces saqué el estilo. Bueno, ahí está el resultado.

... Estaba yo quitándome...

... Estaba yo quitándome el tinte de la cabeza cuando, de repente, me acuerdo que tenía un asunto pendiente. El caso es que cuando estoy ya fuera de la ducha con el albornoz puesto y la cabeza envuelta en una toalla en forma de turbante para mantener la melena en su sitio quietecita, veo mi imagen reflejada en el espejo. Oh! ¡Qué pintas tengo! ¡Qué cara tan blanca! por favor! mejor que no me vea nadie ahora con estas pintas!... pero tenia una cuenta pendiente y la debía cumplir en ese momento. No, no podía esperar, ese era el momento oportuno y pensé: ¡ahora! ¡o lo hago ahora o nunca! me arrepentiré toda la vida si no cumplo mi promesa. Llegando a ese estado de nervios que me llenaba todo el cuerpo me armo de valor y me aventuro en mi misión.
Estaba el espejo lleno de vapor con algunas gotas ya transformadas en líquido cuando, con el brazo derecho, hago un movimiento de derecha a izquierda para poder verme un poco relejada. Aún con el espejo mojado, veo mi cara un poco mejor y, lentamente, muy lentamente me voy acercando a él, (el espejo, claro). Me invade un deseo irrefrenable de cariño, y quiero reflejarlo en la punta de la nariz (ya que es donde llego antes, je je je), pero me resulta imposible. El movimiento de los labios hace que toda mi cara sufra un movimiento reflejo y, el beso que intentaba hacer no va al destino que yo pretendía si no a los labios de la imagen reflejada.
Cual es mi sorpresa cuando me veo dándome un beso a mi misma! Siento repentinamente un estado de vergüenza y mi imagen, que antes veía pálida, veo como enrojece en unos segundos. Me quedo unos instantes quieta, sin hacer ningún movimiento. Pero poco dura mi aturdimiento. Sonrío. Y, sin pensarlo más, repito la misma acción, pero esta vez sabiendo lo que hago. Porque, si de alguna cosa no me avergüenzo, es de quererme a mi misma. Continúo sonriendo y ya, tranquila conmigo misma, continúo con mi tarea de arreglarme.
Tenia una cuenta pendiente, si. Y ya la había cumplido, si. Ya podía dar la vuelta y volver a pensar en mi familia y en lo que tenía que hacer el resto del día. Y es que creo que de vez en cuando tendríamos que pensar más en nosotros mismos y en querernos un poquito más.

miércoles, 16 de julio de 2008

Poesía

Hoy pondré dos poesias que hice por ahí los años 80, pero las pongo seguidas porque tienen un poco de relación. Era una época un poco turbulenta y estaba llena de dudas.

Una canción en el aire

Sigue entre tinieblas,
busca soledad,
báñate en la pena
que tu cuerpo llorará.

Buscarás la noche,
esperarás la luna,
pero un rayo de sol
mecerá tu cuna.

Besarás la tierra,
tocarás el Cielo,
pero en un momento
desaparecerá.

Seguirás volando,
seguirás bebiendo
el maná de Dios.

Sentirás que amas,
sentirás que sientes,
y será la gente
que te llamará.

Que dirá tu nombre.

Que querrá que bailes
y también les cantes:
el baile de la vida...
una canción en el aire.
_____________


Sin temor

Bailé sin descanso.
Canté una canción
sin temer al mundo,
sin temer a nadie.

No hubo música
ni público,
pero fui feliz.

No hubo letra
ni ritmo,
pero yo sentí.

No hubo danza
ni voz,
pero era yo.

Yo que cantaba,
yo que bailaba
sin temor a nadie,
sin temor a nada.

____________

sábado, 12 de julio de 2008

Poesía

Seguiré con esta racha que tengo últimamente de exponer poesías mias hechas entre el 2002-2003. Insisto en que no son gran cosa, pero para mi son importantes, son trocitos de mi, y éste ha sido uno de los motivos de la existencia de este blog.

Moriria de amor

No quiero que me digas
lo que quiero escuchar,
quizà me lo creería
y sería peor.

No quiero que me mires
con esos ojos profundos,
se clavrán en los míos
y sería peor.

No me toques con tus manos
rodeando mi cintura,
me estremecería toda
y sería peor.

No arranques del jardín las rosas
que querías para mi,
su olor me cautivaría
y sería peor.

No te atrevas a rozar
tus labios con los mios,
bebería tu sonrisa
y sería peor.

Y sería peor... sí,
porque si oigo tus palabras,
me reflejo en tu mirada,
me estremezco con tus brazos,
la rosa me da su olor
y beso tus labios,
no creeré en la realidad
de estar a tu lado.
_____________

miércoles, 9 de julio de 2008

Para mi madre

Ayer puse un poema que dediqué a mi padre, hoy pondré lo que escribí para el funeral de mi madre. Una amiga me dijo que dijera unas palabras y me salió lo que sigue:

Una lágrima para mi madre

Una amiga me dijo ayer que escribiera alguna cosa, pero me cayó una lágrima en el papel y la frase que había ecrito se borró.
Esto me hizo pensar que todo lo que podía poner en un papel se me borraría, por lo tanto, quiero dedicarle a mi madre esa lágrima precisamente. Esa que borra todo lo que queda escrito. Esa que hace que los sentimientos no se escapen de nuestro corazón.
_________________
13-septiembre-03

martes, 8 de julio de 2008

Poesía

Este poema lo hice pocos dias antes de la muerte de mi padre. Toda mi vida hemos hablado en castellano, en cambio no sé por qué me salió en catalán. Estaba triste pero serena. Iba de camino al hospital de San Pau a verle.

Al meu pare

Com poder descriure
en poc temps
tota una vida:
tristeses, joia, plaer...
la infantesa d'un temps passat,
joventut, adolescència,
maduresa lenta d'un infant
que ha crescut amb sa innocència
en un món ideal
de fades, de princeses,
però adonant-se
que acaba allò que comença,
que el principi té final,
i que és dura la creença
que aquell que estima se'n va.

Tota una vida, pare,
t'estimaré per sempre.

______________
21-agost-98

Poesía

Nunca te he mentido

No me pidas que te mienta
porque nunca te he mentido,
ni cuando tuve tu cuerpo
ni cuando tuve tu olvido.

No me pidas que te quiera
porque siempre te he querido,
aunque tú no lo pidieras
mi corazón fue tuyo y mio.

Sólo la luna iluminada
fue nuestro testigo,
pues con su luz iluminaba
la noche de nuestro delito.

Palabras que se lleva el viento,
mentiras y amores fríos,
sólo el sol de la mañana
calentaba nuestro nido.

Me calentaban tus caricias
y tu sonrisa de niño,
noto mis entañas
estremecerse de frío.

Pero un día tú te fuiste
y mi corazón contigo.
Tus abrazos, tus caricias,
mi memoria, mi castigo.

No me pidas que te mienta
porque nunca te he mentido.
______________

sábado, 5 de julio de 2008

Poesía

No em deixis

Et demano que no em deixis
i perdonis el que faig,
si realment m'abandones
no sabría a on anar.

Ni tu ni jo som perfectes
simplement som humans,
si tu falles jo m'arrisco,
si jo fallo, t'arriscaràs?

Si caminen per la platja
les ones ens mullaran,
les petjades a la sorra
anirem deixant.

Si ens anem a la montanya
agafa'm fort les mans,
així, junts ens barrejariem
entre le herbes i el camp.

Però no em deixis
si jo et fallo,
perque jo no ho faria
si tu ho fas.
_______________

jueves, 3 de julio de 2008

nana para Alex



Esta nana se la dedico a Alex, mi nuevo sobrinito. Besitos